Θα τον ακούσουμε και live στις 20 Ιουνίου, στο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη και στις 27 και 28 Ιουνίου στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας. Αλλά και αλλού στην Ελλάδα. Πριν τον δούμε στη σκηνή όμως, ο Γιάννης μάς μίλησε και είναι η πρώτη του συνέντευξη μετά από πολλά-πολλά χρόνια.
Το «Κολιμπρί» είναι η εικόνα του εαυτού σου την παρούσα στιγμή;
«Βλέπει και τα δικά μου χείλη και για φωλιά του το περνά» ακούμε στο τέλος του τραγουδιού και μας παραπέμπει στον στεναγμό.
Ισως είναι αυτή η εσωστρέφεια ή η ηρεμία που βιώνει εκείνος που κρατά την «αναπνοή» του και μετά τον στεναγμό ηρεμεί. Ετσι συνηθίζουμε να κάνουμε καμιά φορά. Γράφοντας και λέγοντας αυτό το τραγούδι του Θανάση, είναι σαν το «Κολιμπρί» να μου πήρε αυτό τον στεναγμό και να με ξαλάφρωσε.
Και Θανάσης Παπακωνσταντίνου και Παύλος Παυλίδης στο «Κολιμπρί»;
Και ο Θανάσης και ο Παύλος έχουν σταθεί σαν φάροι και μου έχουν δείξει ένα όμορφο μονοπάτι που προσπαθώ να ακολουθώ. Τους εκτιμώ βαθιά και τους δυο όπως και αρκετούς άλλους. Τα τραγούδια που μου εμπιστεύτηκαν τα νιώθω σαν ευχές για το ταξίδι μου, για να πάω παρακάτω. Οπως και της Ελένης Φωτάκη και του Στέλιου Σιγανού και της οικογένειας Φραγκούλη, που βοήθησαν με τους στίχους και τις μουσικές να ολοκληρωθεί το «Κολιμπρί». Τους ευχαριστώ όλους γιατί απλόχερα μου πρόσφεραν τα τραγούδια τους.
Ο Παπακωνσταντίνου ειδικότερα;
Ο,τι και να πω είναι λίγο. Μας ενώνει κάτι γήινο, σαν να συνδέονται οι πατρίδες μας, οι τόποι μας. Του ζήτησα στίχους και αμέσως μου έστειλε. Τις επόμενες μέρες τού έστειλα δυο μελοποιήσεις και του άρεσαν και είχα χαρεί πολύ.
Και ο Παυλίδης πώς προέκυψε;
Ηταν καλοκαίρι και θυμάμαι να είμαι στην Ικαρία μαζί με τον Παναγιώτη Ριζόπουλο, τον ηχολήπτη μου, και να μου βάζει ένα τραγούδι του Παύλου. Συγκινήθηκα. Την ίδια στιγμή, τον πήρα τηλέφωνο και του ζήτησα να το δοκιμάσουμε. Μου είπε «ναι». Πάντα ήθελα να τραγουδήσω τραγούδι του Παύλου.
«Η απόσταση μας έδωσε την ευκαιρία να ξανασυστηθούμε σαν άνθρωποι» λες…
Η πανδημία μάς υπενθύμισε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Την εποχή προ κορονοϊού είχα αφεθεί στη φόρα, στην ταχύτητα, στη φασαρία. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι πολλά εκείνα που τα προσπερνούσα και δεν αντιλαμβανόμουν την αξία τους. Λειτουργείς μηχανικά, γιατί έτσι έχεις συνηθίσει, γιατί αυτά είναι τα δεδομένα και οι σταθερές που έχεις. Οταν αυτά μπαίνουν σε μία παύση καταλαβαίνεις ότι άλλα έχουν αξία, άλλα είναι τα σημαντικά.
Τα νέα σου τραγούδια ακούγονται σαν να πηγαίνουν κόντρα στο πολυπληθές κοινό σου.
Ερμηνεύσαμε αυτό ακριβώς που αισθανθήκαμε και θέλαμε να βγει προς τα έξω. Γράφοντας αυτόν τον δίσκο προσπαθήσαμε να βάλουμε μέσα όλο τον κόσμο. Οχι μόνο σε ακούσματα, αλλά και σε συναισθήματα. Είναι ένα δημιούργημα φτιαγμένο με ειλικρίνεια και θέλαμε να το επικοινωνήσουμε, με την ελπίδα ο κόσμος να το αγκαλιάσει.
Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος;
Οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Μέσα μας είναι όλα. Κάποια στοιχεία βρίσκονται στον πάτο του πηγαδιού και όταν οι καταστάσεις το φέρουν, αναδύονται στην επιφάνεια και ύστερα πάλι ίσως να κατακάθονται στο πηγάδι.
Ετσι είναι η ζωή;
Η ζωή είναι μια συνεχής προσπάθεια, μια ανηφόρα, μια κατηφόρα. Οι συνθήκες αλλάζουν, διαφοροποιούνται και εμείς προσπαθούμε να ελιχθούμε μέσα σε αυτές. Ξαφνικά εκεί που έβλεπε κάποιος τον Γιάννη στο σχολείο σαν έναν ντροπαλό μαθητή, σαν ένα παιδί με αγοραφοβία, αναρωτιέται πώς μεγαλώνοντας μπορεί να βγαίνει σε μια σκηνή με χιλιάδες κόσμο από κάτω. Είμαι όμως ο ίδιος άνθρωπος. Οι αδυναμίες και οι δυνάμεις του ανθρώπου παραμένουν ίδιες, απλά προσαρμοζόμαστε. Τη μια βραδιά μπορεί να αισθανθώ άρχοντας και ακριβώς την επόμενη μέρα να αισθανθώ καραγκιόζης, όπως μας έχει πει και ο αγαπημένος μας Ορφέας Περίδης. Εκείνα όμως που είναι σταθερά είναι οι αξίες. Αυτές δεν αλλάζουν εύκολα.
Με αυτές τις χιλιάδες κόσμο από κάτω, νιώθεις λιγότερο ή περισσότερο ασφαλής;
Αναζητώ την αγάπη και την αποδοχή, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος και αυτό ίσως να με κάνει να νιώθω ή να μη νιώθω ασφαλής. Δεν ξέρω αν είναι κάτι που μπορώ να ορίσω. Είναι κάτι το οποίο διαφοροποιείται. Το ένα βράδυ αισθάνομαι ασφάλεια και την επόμενη βραδιά μπορεί να νιώσω το ανάποδο. Μεγαλώνει η παρέα, επομένως μεγαλώνει και η χαρά. Μετά όμως λέω στον εαυτό μου «ωχ, σήμερα έχουμε ακόμα περισσότερο κόσμο», οπότε μεγαλώνουν και οι ευθύνες μου απέναντί τους. Υπάρχουν και τα δυο.
Γιατί δεν βγαίνεις ποτέ στην τηλεόραση;
Τα περασμένα χρόνια συνέβη κάτι το οποίο δεν μπορούσα καν να φανταστώ. Η αγάπη του κόσμου ξεχειλίζει και μου είναι υπεραρκετό. Μου αρέσει να συνδιαλέγομαι από κοντά, κοιτώντας και ακουμπώντας τον άλλο. Την τηλεόραση δεν μπορώ να τη διαχειριστώ. Ούτως ή άλλως δεν είμαι ο τύπος που θα στηθεί μπροστά από μια κάμερα και θα εκφράσει την άποψή του. Θα με παρομοίαζα με ιθαγενή, σαν να βλέπω δηλαδή κάτι παράξενο που έχει έρθει στα μέρη μου και δεν νιώθω οικεία. Δεν αισθάνομαι άνετα.
Η Κρήτη μέχρι ποιο βαθμό γίνεται καθοριστική για σένα;
Η Κρήτη με έκανε αυτό που είμαι, εκείνη μου άσκησε επιρροές και εγώ τις αγκάλιασα. Με τα θετικά της και με τα αρνητικά της. Ο τόπος και οι άνθρωποι είναι καθοριστικοί παράγοντες για το ποιος είμαι. Οταν επιστρέφω και γίνομαι το Γιαννιό, όλα μέσα μου μικραίνουν, τα προβλήματα, οι αποστάσεις, οι καριέρες. Μιλάω τη γλώσσα που έμαθα μεγαλώνοντας και η καρδιά μου εκφράζεται καλύτερα.
Τι σου αρέσει περισσότερο στην Κρήτη;
Η μικρή κοινωνία του χωριού, με τα καλά της και τα κακά της. Μου αρέσει αυτή η συνεχής έκθεση, που όλα είναι φανερά σε ένα χωριό, όλα είναι εκεί. Οι άνθρωποι είναι σαν ανοιχτά βιβλία, είναι δοτικοί. Και έμαθα από μικρός ότι όταν δίνω, παίρνω πίσω χαρά. Αυτό προσπαθώ να κάνω και με τον κόσμο, να τον φροντίσω να περάσει όσο καλύτερα γίνεται.
Και τι σε ενοχλεί;
Εκείνο που με ενοχλεί στην Κρήτη, αλλά και γενικά, είναι η «ψευτοπαλικαριά». Εκείνοι δηλαδή που μειώνουν τους άλλους, είτε λεκτικά είτε -άλλοτε- με βία. Για μένα δυνατός είναι αυτός που μπορεί να ανοίξει την καρδιά του και να στηρίξει τον διπλανό του. Αυτό είναι και δύναμη και ανθρωπιά.
Διαβάζεις έναν τίτλο «Οι νέοι, η Εκκλησία, η κοινωνία και η πολιτική». Τι σκέφτεσαι;
Ο συνδετικός κρίκος όλων αυτών ίσως είναι το αίσθημα του «ανήκειν». Είναι ζήτημα ασφάλειας το να είμαστε μέρος ενός συνόλου. Ωστόσο, δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε δει τους λίγους να καθορίζουν το μέλλον των πολλών.
Πώς;
Γίνεται κατάχρηση και της πίστης και της εξουσίας. Στο όνομα της Εκκλησίας, της πολιτικής, της κοινωνίας έχουν γίνει πόλεμοι, θυσίες, σκοτωμοί. Οι αξίες παραμερίζονται και αυτό με ενοχλεί. Τοποθετούμε ταμπέλες και αδιαφορούμε για την ουσία.
Και οι νέοι;
Οι νέοι, αντίθετα, έχουν μια ανεξάντλητη ορμή μέσα τους. Αν δεν υπήρχαν εκείνοι, δεν θα υπήρχε τίποτα. Ο τρόπος που βλέπουν τη ζωή, που λαμβάνουν την πληροφορία και τη μετατρέπουν σε σκέψη, σε θέση, σε πράξη, είναι ό,τι πιο κοντινό στην αλήθεια και γι’ αυτό πιστεύω σε αυτούς.
Συνέντευξη στον Δημήτρη Κανελλόπουλο για την efsyn.city
